WSTĘP: Specyfika schizofrenii przejawia się między innymi w narastaniu i utrwalaniu się deficytów w zakresie społecznego funkcjonowania. Poziom społecznego funkcjonowania osób chorych determinuje planowanie wobec nich alternatywnych do hospitalizacji metod leczenia. Celem prezentowanych badań było wskazanie na najbardziej istotne predyktory społecznego funkcjonowania spośród uwzględnionych w badaniu wskaźników, a dotyczących zmiennych: socjodemograficznych, stanu klinicznego i przebiegu choroby, jakości życia, postawy wobec choroby.

MATERIAŁ I METODY: Grupę badawczą stanowiło 71 osób, które z powodu rozpoznania schizofrenii pozostawali pacjentami Specjalistycznego Szpitala im. dr. J. Babińskiego w Krakowie. Badania były dość obszerne i obejmowały ocenę poziomu funkcjonowania społecznego, stopień akceptacji choroby czy wreszcie subiektywne odczucia związane z jakością życia. Aby zrealizować cel badań stworzono model regresji wielokrotnej, który wyłonił predyktory społecznego funkcjonwania cechujące się istotnością statystyczną.

WYNIKI: Pełna wersja modelu regresji wielokrotnej obejmowała zmienne, które na wcześniejszych etapach analizy wiązały się ze społecznym funkcjonowaniem, a były one następujące: nasilenie objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, emocjonalny wymiar postawy wobec choroby, samoocena zdrowia psychicznego, pobyt w oddziale rehabilitacyjnym i dziennym, wiek chorego. Końcowa wersja modelu zawierała jedynie te zmienne, które były dla niego istotne statystystycznie, tj: negatywne objawy psychozy, pobyt w oddziale rehabilitacyjnym oraz wiek chorego.

WNIOSKI: O dobrym społecznym funkcjonowaniu w schizofrenii decyduje mniejsze nasilenie jej objawów negatywnych, uczestnictwo w programie rehabilitacji psychiatrycznej oraz młodszy wiek chorego.