Złożone leki hipotensyjne stanowią istotny element terapii nadciśnienia tętniczego ze względu na dodatkowe korzyści, jakie przynoszą w zakresie wytrwałości terapeutycznej i stopnia współpracy pacjenta z lekarzem. W nadciśnieniu tętniczym 2 stopnia są podstawową opcją terapeutyczną. Dostępne dotychczas w Polsce preparaty złożone zawierały lek blokujący układ renina–angiotensyna. Bisoprolol z amlodipiną stanowi nowy typ połączenia leków hipotensyjnych w preparacie złożonym. W tym wypadku mamy do dyspozycji skojarzenie w jednej tabletce nowoczesnego beta-adrenolityku kardioselektywnego z najpopularniejszym dihydropirydynowym antagonistą wapnia. Oba leki cechuje długi okres działania i korzystne wyniki dużych prób klinicznych z ich udziałem. Ponadto leki te wykazują odmienne mechanizmy działania hipotensyjnego, co zapewnia skuteczność hipotensyjną niezależnie od wieku pacjenta i jego aktywności reninowej osocza. Korzystny wpływ amlodipiny na ciśnienie centralne niweluje ewentualną mniejszą efektywność obniżania tego istotnego parametru hemodynamicznego przez bisoprolol. Wynik badania oceniającego bezpośrednio preparat złożony bisoprolol–amlodipina wykazał jego wysoką skuteczność obniżania ciśnienia tętniczego i jednoczesne zwolnienie czynności serca. Leczenie było bardzo dobrze tolerowane przez 90% pacjentów. W polskim rejestrze ankietowym BETAMLO obejmującym ponad 13 000 pacjentów bisoprolol i amlodipina były najczęściej wybieranymi lekami w grupie, odpowiednio b-adrenolityków i antagonistów wapnia, a najpopularniejsze dawka to 5 mg/5 mg. Naturalne wskazanie dla połączenia bisoprololu z amlodipiną to nadciśnienie tętnicze 2 stopnia u pacjentów młodych, którzy nie wymagają blokady układu renina–angiotensyna (RA). Szczególnie dotyczy to kobiet w tej grupie wiekowej, gdzie ze względu na możliwość, a czasem planowanie zajścia w ciążę leki blokujące układ RA są przeciwwskazane. W nadciśnieniu tętniczym powikłanym chorobą niedokrwienną serca, po przebytym incydencie wieńcowym połączenie bisoprololu z amlodipiną może być z powodzeniem stosowane łączenie z inhibitorem konwertazy angiotensyny, szczególnie w razie konieczności intensyfikacji leczenia hipotensyjnego lub przeciwdławicowego za pomocą trzech leków. Podobnie u pacjentów z nadciśnieniem i towarzyszącą cukrzycą.