Zwapnienia pozaszkieletowe w przebiegu zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej u chorego leczonego metodą dializy otrzewnowej

Abstract

Zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej są wynikiem częściowej adaptacji ustroju do upośledzonej czynności wydalniczej nerek. Częstość występowania i nasilenie się omawianych zaburzeń zwiększają się równolegle ze stopniem zmniejszania się filtracji kłębuszkowej. Są one istotną przyczyną zwiększonej zachorowalności i śmiertelności chorych na przewlekłą niewydolność nerek. Hiperfosfatemia i podwyższony iloczyn wapniowo-fosforanowy stanowią niezależne czynniki ryzyka zgonu pacjentów dializowanych. Wykazano, że śmiertelność u chorych na przewlekłą niewydolność nerek powikłaną wtórną nadczynnością przytarczyc wzrasta wraz ze wzrostem stężenia parathormonu (iPTH, intact parathyroid hormone). Nadczynność przytarczyc prowadzi do zwapnień pozaszkieletowych występujących u 75% leczonych metodą dializ. Zaburzenia mineralne obserwowane w przewlekłej chorobie nerek manifestują się tworzeniem zwapnień w tkankach miękkich i ścianie naczyniowej. Przyczyną ich powstawania w obrębie tkanek miękkich okołostawowych, w ścianach naczyń krwionośnych, w mięśniu i zastawkach serca, spojówkach gałek ocznych jest podwyższony iloczyn stężeń w surowicy fosforu nieorganicznego i wapnia (powyżej 4,4 mmol²/l²). Profilaktyka zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej jest najskuteczniejszą metodą leczenia zaburzeń mineralnych i kostnych u chorych na przewlekłą chorobę nerek. Wydaje się, że jedynie zwiększenie w najbliższej przyszłości środków finansowych na rozpowszechnienie nowoczesnych leków stosowanych w terapii zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej i rozpowszechnienie wysokowydajnych technik dializacyjnych mogą wpłynąć na poprawę parametrów gospodarki wapniowo-fosforanowej u chorych dializowanych.