Wstęp: Przedstawiono wyniki leczenia operacyjnego 1520 pacjentów z przepukliną pachwinową, zoperowanych w latach 1998-2007, u których do plastyki rozworu mięśniowo-grzebieniowego wykorzystano obie odnogi rozcięgna mięśnia skośnego zewnętrznego brzucha i powięź poprzeczną według własnego sposobu operacyjnego.
Materiał i metody: W analizowanym 10-leciu wyszczególniono 3 grupy chorych, w których stosowano kolejne modyfikacje metody operacyjnej. Okres I (255 operacji) - przed nawrotem przepukliny zabezpieczano jedynie kanał pachwinowy. Okres II (497 operacji) - wykonywano plastykę kanału pachwinowego, a u chorych, u których śródoperacyjnie stwierdzono podwyższone ryzyko powstania przepukliny udowej, zaopatrywano dodatkowo pierścień udowy, wykonując tym samym kompleksową naprawę całego rozworu mięśniowo-grzebieniowego. Okres III (768 operacji) - z założenia wykonywano kompleksową naprawę całego rozworu mięśniowo-grzebieniowego u wszystkich chorych, niezależnie od charakteru przepukliny i stopnia osłabienia tkanek powięziowych.
Wyniki: W jednym przypadku śródoperacyjnie uszkodzono pęcherz moczowy, co zostało rozpoznane i zaopatrzone, bez dalszych powikłań pooperacyjnych. W całkowitej liczbie 1520 przeprowadzonych operacji stwierdzono: 35 nawrotów przepukliny pachwinowej i 14 przepukliny udowej. We wczesnym okresie pooperacyjnym powikłania, takie jak: przedłużone gojenie rany, przejściowa niedoczulica skóry wokół rany czy obrzęk jądra, miały charakter przejściowy, były typowe dla operacji przepukliny pachwinowej z dostępu zewnętrznego, zarówno co do liczby, jak i jakości powikłań.
Wnioski: Kompleksowa naprawa rozworu mięśniowo-grzebieniowego, zastosowana jako standard postępowania, praktycznie wyeliminowała możliwość powstania przepukliny nawrotowej. Wprowadzone modyfikacje należy uznać za celowe, proponowana technika operacyjna zaopatruje wszystkie miejsca zmniejszonej oporności pachwiny.